قربانی نامقدس بهاری
لحظه هایم را تا می زنم
و جا می گذارم سفیدی اش را
جایی نزدیکیهای همین نوشته هایی که ذبح می شوند
این روزها
درست پیش ِ چشمان ِ همین عصرهای مردد بهاری.
از گوشۀ آسمان نظرش
ناگفته می خوانم
که می داند
این روزها چقدر شبیه دیروزها نیستند...
رازی که من نمی داند
گاهی جا می گذارم خود را
در جایی
و نشانه می کنم باد را...
خورشید را...
و رود را...
این است که گاهی
گم می شوم در جایی
که جا گذاشته ام خود را...
و جا گذاشته ام باد را...
خورشید را...
و رود را...
گاهی گم شوم در جایی
وقتی که می سپارم خود را به باد...
به خورشید...
و به رود...
این است که گاهی جا می مانم از جایی
که سپرده ام خود را
و گم کرده ام باد را...
خورشید را...
و رود را...
در دل هر دریا
یک بیابان است
خشکیده از مرگ...
با تپه ماهورهای پوشیده از نیستی...
و در این جنبش لحظه های مواج...
و در این اضطراب مشوش بی پایان...
رازی است که باد می داند..
و خورشید می داند...
و رود می داند...
و من نمی داند...
- روزهای خوبی نیست... اما دلیل نمی شود... ممکن است خوب نباشد... اما روز که هست... و همین کافیست...