مرگ همیشه در سکوت اتفاق می افتد
این سکوت را مُثله می کنم
و جستجو می کنم تمام آشفتگی اش را
شاید مانده باشد در آن
کلامی
آوازی
ترانه ای
و یا حتی زمزمه ای...
اما
از تمام آن ناگفته های نامرئی
چیزی بیشتر ازیک نقطۀ پایان نمی یابم....
نو اسموکینگ پلیز
زندگی کوتاه است
اما من بی هیچ تاملی با لبهایم
بی وقفه کام می گیرم از لبهایش...
و مهم نیست که کوتاه و کوتاه تر می شود
و آتش پایانش نزدیک و نزدیک تر
پر کنم از لحظه لحظه اش
و تمامش را فرو ببرم
به عمق این بودن زودگذرم
شاید بهانه ای گردد برای جاودانگی ام.
و وقتی به انتهایش رسید
نفس راحتی بکشم
و ته مانده هنوز روشن اش را
در زیر پاهایم له کنم
و چون برای همیشه خاموش گردید
آنگاه در نهایت رضایت
فریاد بزنم :
مرا دیگر...نواسموکینگ پلیز...
متوازی الاذهان
موازیست
در من
جهان های نادیده ام
با من و بی من
که تکرار می کنند لحظه لحظه مرا
اما
بی هیچ تلاقی کوچکی با تو...
موازیست
در تو
جهان های نادیده ات
با....
گویی برای زندگی آمده بودم
به خاطر تو به دنیا آمدم ،
درسایه بی گریز نام تو
یادت هست ؟
و به خاطر تو زندگی کردم ،
در آغوش ناگزیر گشوده تو
فراموش که نکرده ای ؟
دیگر راحتم بگذارید...
می خواهم به خاطر خودم بمیرم....
روزی بی سایه خواهم مرد...
این گناهان نابخشودنی مکرر
نشسته رد خون
از سه گناه نابخشودنی ام
بر آیینه .
و آیینه
نشکسته از خیانت
و فرونریخته
ازتقدیر این دستان مردۀ چوبی.
میهمانی درد ِ منعکس
ازاین هر بار آیینه تر از همیشه
و چشمان ِ بی گذشت ِ خیره
تا کی ؟........
این مکافات ِ
زایش ِ هرروزه چهرۀ دوباره ام
و چشمان ِ بی گذشت ِ خیره
تا کی ؟........
بوستن و نیستن ، مسئله این است
مرا طاقت این نیستن نیست ،
که به یک لحظه
نبود تمام قرون باشم
و نابود تمام بوده ها.
مرا طاقت این نیستن نیست ،
اما...
این بوستن نیز این روزها
چنگی به دل نمی زند...
حسی است که هر روز و هر لحظه تجربه اش می کنیم... و مسئله همین تجربه شدنش است... و الا زنده بودن که این روزها روزمره ای بیش نیست...